Χρησιμοποίηση των αδύνατων μελισσιών για παραφυάδες

Χρησιμοποίηση των αδύνατων μελισσιών για παραφυάδες

Πολλοί μελισσοκόμοι χρησιμοποιούν επωφελώς τα αδύνατα μελίσσια τους, από τα οποία δεν ελπίζουν να πάρουν σοδειά, για να αυξήσουν το μελισσοκομείο τους.

Σε ένα μελισσοκομείο, όσο καλά και αν επιβλέπεται, δεν μπορεί παρά να υπάρχουν και μερικά αδύνατα μελίσσια, τα οποία δεν προφταίνουν να αναπτυχθούν έγκαιρα για να αποδώσουν σοδειά.

Η αδυναμία των μελισσών αυτών οφείλεται ωσ επί τον πλείστον σε ανεπάρκεια της βασίλισσας.

Έχουμε λοιπόν κάθε συμφέρον να αντικαταστήσουμε τις ανεπιθύμητες αυτές βασίλισσες και συγχρόνως τα αδύνατα αυτά μελίσσια και ίσως να τα τριπλασιάσουμε, αν η ανθοφορία είναι ευνοϊκή και αν υπάρχει καιρός για την ανάπτυξη των παραφυάδων, που θα σχηματίσουμε από αυτά ,πριν το χειμώνα.

Ο συνήθης τρόπος είναι είναι ο εξής.... Αφήνουμε τα αδύνατα αυτά μελίσσια να δυναμώσουν και όταν φτάσουν 5-6 πλαίσια γόνου, εκλέγουμε μια άλλη δυνατή κυψέλη με καλή βασίλισσα, την οποία χρησιμοποιούμε για την παραγωγή βασιλικών κελιών. Δύο μέρες αφού γίνει η απομόνωση της δυνατής κυψέλης, προς δημιουργία βασιλικών κελιών, αφαιρούμε όλες τις βασίλισσες των αδύνατων μελισσιών. Οκτώ μέρες αργότερα, δηλαδή 10 συμπληρωμένες από την απομόνωση της δυνατής κυψέλης, χωρίζουμε τα ορφανά αδύνατα μελίσσια σε δύο, μεταφέροντας το ήμισυ του γόνου και κάτι περισσότερο του μισού πληθυσμού, σε νέα θέση, και δίνοντας από ένα εκλεκτό βασιλικό κελί στο κάθε τμήμα. Αν μας περισσεύουν κελιά,προτιμότερο είναι να δώσουμε από 2, για την περίπτωση που ένα από τα κελιά θα ήταν ελαττωματικό.

Σημειωτέον ότι οι αδύνατες αυτές κυψέλες μετά την απομόνωση δημιουργούν δικά τους βασιλικά κελιά, αυτά όμως αυτά όμως είναι κατά 2 μέρες καθυστερημένα των εκλεκτών βασιλικών κελιών, που δίνουμε σε αυτές, και επομένως οι βασίλισσες των εκλεκτών κελιών εκκολάπτονται πρώτα και καταστρέφουν τα ανεπιθύμητα κελιά. Για κάθε ενδεχόμενο όμως και ο μελισσοκόμος έχει καιρό διαθέσιμο, καλό είναι να καταστρέψει ο ίδιος τα κελιά των αδύνατων κυψελών, πριν δώσει σε αυτές τα εκλεκτά κελιά.

Εάν οι χωρισμοί αυτοί γίνουν με 3 πλαίσια γόνου και έγκαιρα, τότε και τα δύο τμήματα μπορούν να αναπτυχθούν σε πρώτης τάξεως κυψέλες, με νέες και γεμάτες σφρίγος βασίλισσες, οι οποίες υπόσχονται πολλά για τον επόμενο χρόνο.

Μπορούμε όμως,αν θέλουμε και αν η εποχή δεν έχει προχωρήσει πολύ, να σχηματίσουμε 3 παραφυάδες των 2 πλαισίων γόνου από την κάθε αδύνατη κυψέλη. Σε αυτή την περίπτωση όμως θα χρειαστεί να βοηθήσουμε τις παραφυάδες αυτές με τροφοδότηση, διαφορετικά ενδέχεται να μην προφτάσουν να ανδρωθούν πριν το χειμώνα.

Παραφυάδες με τη χρησιμοποίηση της μεθόδου Ντεμαρί και της μεθόδου της τροφαποθήκης

Παραφυάδες με τη χρησιμοποίηση της μεθόδου Ντεμαρί και της μεθόδου της τροφαποθήκης

Σε όλες τις περιπτώσεις που χρησιμοποιούμε μια από τις μεθόδους προς πρόληψη της σμηνουργίας, είναι δυνατόν να γίνει αύξηση με τη χρησιμοποίηση του πάνω διαφράγματος της βασίλισσας κλειστού γόνου  και των βασιλικών κελιών, τα οποία οι μέλισσες δημιουργούν.

Για την λεπτομερή  περιγραφή των μεθόδων Ντεμαρί και της τροφαποθήκης, παραπέμπω τον αναγνώστη στο κεφάλαιο για τη σμηνουργία.

Στην περίπτωση της μεθόδου Ντεμαρί, όσοι την χρησιμοποίησαν θα παρατήρησαν βεβαίως ότι όλα τα μελίσσια δεν δημιουργούν βασιλικά κελιά πάνω από το διάφραγμα γόνου του δεύτερου πατώματος. Αλλά πάλι κάνουν αρκετά και μεγάλα κελιά αντικατάστασης, από τα οποία εκκολάπτονται ωραίες βασίλισσες. Το περίεργο είναι ότι εάν στις κυψέλες που δεν έκαναν βασιλικά κελιά, δώσουμε εμείς αυτά από άλλη κυψέλη στο πάνω πάτωμα (άνωθεν του διαφράγματος), τα αποδέχονται μεν καταρχάς, αλλά όταν η βασίλισσα εκκολαφθεί, εξαφανίζεται μυστηριωδώς έπειτα από λίγες ημέρες, χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος. Αλλά και σε εκείνες τις κυψέλες, οι οποίες δημιουργούν ωραία βασιλικά κελιά πάνω από το διάφραγμα και όπου οι βασίλισσες εκκολάπτονται,συμβαίνει άλλοτε να γονιμοποιηθούν οι βασίλισσες του πάνω πατώματος (από ιδιαίτερη οπίσθια είσοδο) και να αρχίσουν να γεννούν και άλλοτε συμβαίνει να χαθούν, και όχι πάντοτε από τυχαίο γεγόνος έξω από την κυψέλη ή κατά την πτήση της γονιμοποίησης, αλλά από κάποιον άλλο λόγο.

Η λύση του προβλήματος αυτού με απασχόλησε πολύ και έπειτα από πολλές παρατηρήσεις κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι κυψέλες, οι οποίες ανέχονται νέα βασίλισσα στο δεύτερο πάτωμα πάνω από το διάφραγμα, είναι εκείνες που έχουν βασίλισσα 2 ετών και άνω ή βασίλισσα ελαττωματική. Αυτές οι κυψέλες φαίνεται ότι αισθάνονται την ανάγκη της αντικατάστασης της παλιάς η ελαττωματικής βασίλισσας τους. Όταν όμως οι κυψέλες έχουν κάτω από το διάφραγμα  νέα και με σφρίγος βασίλισσα, όχι μόνο βασιλικά κελιά δεν δημιουργούν πάνω από το διάφραγμα, αλλά και όταν τους δώσουμε ξένα βασιλικά κελιά, αφήνουν μεν τη βασίλισσα να εκκολαφθεί, αλλά ύστερα την σκοτώνουν.

Υπάρχει όμως τρόπος να αναγκάσουμε τις μέλισσες οποιασδήποτε κυψέλης να δημηουργήσουν βασιλικά κελιά στο γόνο του πάνω πατώματος και ο τρόπος αυτός είναι να παρεμβάλουμε μεταξύ των 2 πατωμάτων ένα τρίτο πάτωμα με κενές κηρήθρες. Το διάφραγμα της βασίλισσας πρέπει να τοποθετείτε πάντοτε πάνω στον εμβρυοθάλαμο. Η παρεμβολή αυτή του τρίτου πατώματος απομακρύνει το γόνο τόσο πολύ από την παλιά βασίλισσα ώστε να νομίζουν οι μέλισσες αναγκαίο να δημιουργήσουν νέα βασίλισσα, διότι θεωρούν την κυψέλη τους ανεξάρτητη από την κάτω. Εννοείτε ότι στο πάνω πάτωμα είναι ανάγκη να δώσουμε δική του είσοδο.

Από τις κυψέλες λοιπόν αυτές, δέκα μέρες μετά το χειρισμό Ντεμαρί, μπορούμε να αφαιρέσουμε γόνο και βασιλικά κελιά και να σχηματίσουμε παραφυάδες, όπως θα δούμε και στο κεφάλαιο για τη βασιλοτροφία.

Ό σχηματισμός των παραφυάδων δεν πρέπει να γίνεται πριν περάσουν 10 μέρες, γιατί υπάρχει κίνδυνος να κυρώσουν τα βασιλικά κελιά μέσα στις παραφυάδες, οπότε οι εκκολαπτόμενες βασίλισσες γήνονται ελαττωματικές.

Καλό είναι οι παραφυάδες να τοποθετούνται μέσα σε συνηθισμένες κυψέλες, χωρισμένες σε 2 διαμερίσματα με τελείως στεγανό διάφραγμα και με χωριστή είσοδο, ώστε αν η βασίλισσα του ενός διαμερίσματος αποτύχει κατά τη γονιμοποίησή  της, να είναι δυνατό να ενωθούν τα 2 διαμερίσματα με απλή αφαίρεση του διαφράγματος.

Κατά τη χρησιμοποίηση της μεθόδου της τροφαποθήκης, ένας απλός τρόπος χειρισμού της τροφαποθήκης είναι ο χωρισμός της από τον εμβρυοθάλαμο. Η τροφαποθήκη, κατά την εποχή αυτή, περιέχει και γόνο αρκετό και συνεπώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως παραφυάδα, για τη γονιμοποίηση νέας βασίλισσας, προς αντικατάσταση της παλιάς ή για να κάνουμε αύξηση.

Αύξηση επίσης μπορεί να γίνει με παραφυάδες, με τη χρησιμοποίηση οποιασδήποτε μεθόδου, η οποία διαιρεί τον πληθυσμό της κυψέλης για τους λόγους που αναφέρω στα κεφάλαια για τη σμηνουργία και την εαρινή ανάπτυξη της κυψέλης. Όλοι όμως οι παραπάνω περιγραφόμενοι τρόποι  σχηματισμού παραφυάδων χρησιμοποιούνται κατά την άνοιξη, πριν την ανθοφορία, και συνεπώς επηρεάζουν την απόδοση της κυψέλης, η οποία παρέχει παραφυάδες.

Μέθοδος του Δόκτορα Μίλερ

Μέθοδος του Δόκτορα Μίλερ

Με τη μέθοδο αυτή μπορεί να γίνει σημαντικότερη αύξηση, αλλά με περισσότερο κόπο. Η επινόηση της οφείλεται στο σπουδαίο Αμερικανό μελισσοκόμο Δρα Μίλερ, ο οποίος την περιέγραψε στο βιβλίο του << Πενήντα χρόνια ανάμεσα στις μέλισσες >>. Με την μέθοδο αυτή πέτυχε να κάνει αύξηση από 9 αδύνατες κυψέλες σε 56, χωρίς τροφοδότηση, σε διάστημα 2 ½ μηνών, αλλά υπό πολύ ευνοϊκές συνθήκες ανθοφορίας.

Ιδού η μέθοδός του: Η εργασία αρχίζει την άνοιξη , όταν ο γόνος των αδυνάτων κυψελών φτάσει τα 5-6 πλαίσια. Εγκαίρως και πολύ πριν την εποχή αυτή, διαλέγουμε μια δυνατή κυψέλη με την καλύτερη μας βασίλισσα και την ετοιμάζουμε για την παραγωγή βασιλικών κελιών που προορίζονται για τις παραφυάδες, τις οποίες θα σχηματίσουμε. Όταν η δυνατή αυτή κυψέλη φτάσει τα 8-10 πλαίσια γόνου και οι αδύνατες τα 5-6 τότε προβαίνουμε ως εξής:

Σηκώνουμε τη βασιλοτρόφο κυψέλη από την βάση της και αντί αυτής τοποθετούμε μια κυψέλη με 10 χτισμένες κενές κηρήθρες. Βρίσκουμε τη βασίλισσα και την τοποθετούμε μέσα στην κενή κυψέλη, η οποία τώρα δέχεται όλο τον πληθυσμό που επιστρέφει  από τη βοσκή. Την κυψέλη αυτή θα ονομάζουμε από εδώ και πέρα Αρ. 1. Την κυψέλη που περιέχει όλο τον ορφανό γόνο την Αριθ. 1 κυψέλης την μεταφέρουμε με όλο της τον πληθυσμό στη θέση μιας άλλης δυνατής κυψέλης, για να προστεθεί σε αυτήν και όλος ο εργατικός πληθυσμός της τρίτης αυτής κυψέλης, την οποία πάλι μεταφέρουμε σε άλλη θέση. Την κυψέλη με τον ορφανό γόνο θα ονομάζουμε Αρ. 2.

Ανοίγουμε τότε όλες τις αδύνατες κυψέλες και παίρνουμε από καθεμιά από αυτές ένα ή περισσότερα πλαίσια γόνου, εάν και εφόσον έχουν περισσότερο γόνο από 5 πλαίσια. Τα πλαίσια που αφαιρούμε, αντικαθίστανται αμέσως με κενές κηρήθρες,κατά προτίμηση χτισμένες.

Στις αδύνατες δεν πρέπει να αφήνουμε λιγότερα από 4 πλαίσια γόνου,για να μην οπισθοδρομήσουν. Καθένα από τα πλαίσια αυτά του γόνου ελευθερώνεται από τις μέλισσες που το καλύπτουν, το καθένα μέσα στην κυψέλη του βεβαίως, και προσέχουμε πολύ να μην συμπεριλάβουμε μαζί και καμιά βασίλισσα. Όλο λοιπόν αυτόν τον ορφανό γόνο, που μαζεύουμε από τις αδύνατες κυψέλες, τον τοποθετούμε μέσα σε ένα κενό σώμα κυψέλης και τον δίνουμε ως δεύτερο πάτωμα στην κενή κυψέλη Αρ. 1, όπου βρίσκεται η εκλεκτή μας βασίλισσα με τον εργατικό πληθυσμό της.

Εξηγώ τώρα το λόγο των χειρισμών αυτών, οι οποίοι φαίνονται κάπως περίπλοκοι, χωρίς να είναι πράγματι έτσι:

Οι κυψέλες Αρ. 1 και 2, τις οποίες ετοιμάζουμε κατά τον παραπάνω τρόπο, παίζουν τον κύριο ρόλο σε όλο το διάστημα που γίνεται η εργασία αυτή. Η κυψέλη Αρ. 1 περιέχει πάντοτε την εκλεκτή μας βασίλισσα. Ο γόνος της κυψέλης αυτής θα αφαιρείται από αυτήν κάθε 8-9 ημέρες και θα μεταφέρεται (χωρίς την βασίλισσα) στην Αρ. 2. Ο γόνος αυτός περιέχει αβγά και σκουλήκια που προέρχονται από την εκλεκτή μας βασίλισσα. Η κυψέλη Αρ.2 η οποία δέχεται το γόνο αυτόν κάθε 8-9 μέρες, είναι ορφανή και δημιουργεί διαρκώς βασιλικά κελιά. Με τις κηρήθρες του γόνου της Αρ. 2, οι οποίες έχουν βασιλικά κελιά, σχηματίζουμε τις παραφυάδες κάθε 8-9 μέρες. Όλες οι αδύνατες κυψέλες δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να συνεισφέρουν γόνο, κάθε 8-9 μέρες, για την Αρ. 1. Εάν ο γόνος που μπορούν να δώσουν είναι περισσότερος από ότι χρειάζεται για τον εφοδιασμό της Αρ. 1, μεταχειριζόμαστε το περίσσευμα του γόνου αυτού για την ενδυνάμωση των παραφυάδων, κατά προτίμηση δε των πρώτων ή των πλέον δυνατών από αυτά.

Αφού περάσουν 8-9 μέρες από τότε που έγινε ο πρώτος χειρισμός, ανοίγουμε την Αρ. 2 και βρίσκουμε ότι έχει δημιουργήσει ωραία βασιλικά κελιά, ενώ όλα τα πλαίσια  έχουν γόνο κλειστό και γόνο εκκολαπτόμενο, κατάλληλο δηλαδή για το σχηματισμό παραφυάδων. Με το γόνο αυτό και με τον πληθυσμό που μπορούμε να σχηματίσουμε 3 ή 4 παραφυάδες. Καθεμία από τις παραφυάδες που σχηματίζονται πρέπει να έχει 1 ή 2 εκλεκτά βασιλικά κελιά. Όσα κελιά μας φαίνονται ασήμαντα ή ελαττωματικά τα καταστρέφουμε. Ο πληθυσμός που βρίσκεται πάνω στις κηρήθρες είναι μικρής ηλικίας ως επί το πλείστον και δεν επιστρέφει στην παλιά του θέση. Συνεπώς, η επιτυχία  των παραφυάδων εξασφαλίζεται.

Αφού σχηματίσουμε τις παραφυάδες με όλο το γόνο και τον πληθυσμό της Αρ. 2 πηγαίνουμε στην Αρ. 1 και επαναλαμβάνουμε την ίδια εργασία που κάναμε την πρώτη φορά, δηλαδή αφαιρούμε το γόνο και τον πληθυσμό της Αρ. 1  (χωρίς τη βασίλισσα) και τον μεταφέρουμε στη θέση της Αρ. 2 για να κάνει νέα βασιλικά κελιά. Μαζεύουμε γόνο (χωρίς τις μέλισσες) από τις αδύνατες κυψέλες και τον δίνουμε στην Αρ.1. Αυτή την ίδια εργασία επαναλαμβάνουμε συνεχώς κάθε 8-9 μέρες. Αυτή η μέθοδος μας δίνει άριστες παραφυάδες, η κάθε μια από τις οποίες περιέχει και μια εκλεκτή βασίλισσα. Η εκτέλεση της μεθόδου είναι πολύ ευκολότερη από την περιγραφή της, η οποία φαίνεται εκ πρώτης όψεως περίπλοκη.

Μέθοδος Σόμερφοντ για τον σχηματισμό παραφυάδων

Μέθοδος Σόμερφοντ  για τον σχηματισμό παραφυάδων

Η μέθοδος αυτή είναι ιδιαίτερα καλή για τα περιφεριακά μελισσοκομεία, τα οποία δεν μπορεί ο μελισσοκόμος να επισκέπτεται συχνά. Μοιάζει βεβαίως πολύ με άλλες μεθόδους και βασίζεται στις ίδιες αρχές, έχει όμως και ορισμένες διαφορές που την διακρίνουν και οι οποίες συντελούν σε μεγαλύτερη επιτυχία.

Εκλέγουμε μερικές δυνατές κυψέλες με καλές βασίλισσες και όταν αυτές φτάσουν τη δύναμη των 8-10 πλαισίων με γόνο, καθώς υπάρχει ανθοφορία, αφαιρούμε τη βασίλισσα ή την περιορίζουμε σε κλουβί εντός της κυψέλης της. Δέκα μέρες αργότερα θα υπάρχουν σφραγισμένα και ώριμα κελιά μέσα σε όλες αυτές τις κυψέλες.

Τότε σχηματίζουμε παραφυάδες με 2 τουλάχιστον πλαίσια γόνου και με όλες τις μέλισσες που είναι  επάνω και με 1 πλαίσιο μελιού. Προσέχουμε να υπάρχουν πάνω στα πλαίσια 2 τουλάχιστον καλά βασιλικά κελιά. Αν υπάρχουν καλιά μικρά ή ελαττωματικά, τα καταστρέφουμε.

Οι παραφυάδες τοποθετούνται σε νέες θέσεις και η είσοδος της κάθε παραφυάδας κλείνεται καλά με βρύα ή χόρτα, τα οποία συμπιέζουμε καλά για να μην μπορούν οι μέλισσες να ανοίξουν την είσοδο για 2-3 μέρες. Εάν οι είσοδοι δεν κλειστούν καλά και οι μέλισσες εξέλθουν νωρίτερα, οι παραφυάδες δεν πετυχαίνουν καλά. Κάθε κυψέλη μπορεί να χωριστεί σε 4 ή 5 καλές παραφυάδες (το πλαίσιο με το μέλι το παίρνουμε από άλλες κυψέλες). Την παλιά βασίλισσα την απελευθερώνουμε στην κυψέλη της και της δίνουμε κενές χτισμένες κηρήθρες για να συνεχίσει το γόνο της. Είναι ανάγκη να της αφήσουμε και ένα πλαίσιο γόνου. Δεν πρέπει να φοβάται κανείς να κλείσει τις εισόδους με πολύ συμπιεσμένο χόρτο. Αντίθετα, πρέπει να φοβάται μήπως δεν της έκλεισε όσο έπρεπε καλά ή μήπως υπάρχει καμιά κρυφή έξοδος, οπότε θα διαρρεύσουν όλες οι μεγάλης ηλικίας μέλισσες στην παλιά τους κυψέλη και η παραφυάδα θα εξασθενήσει επικίνδυνα.

Κίνδυνος ασφυξίας δεν υπάρχει, γιατί οι παραφυάδες είναι μικρές, οι κυψέλη ευρύχωρη και ο καιρός δεν είναι πολύ ζεστός. Οι μέλισσες των παραφυάδων μόλις αισθανθούν ότι είναι φυλακισμένες, αρχίζουν να τρώνε το χόρτο και σε 2-3 μέρες κατορθώνουν  να ανοίξουν την έξοδο και να εξέλθουν. Εν τω μεταξύ,έχουν ξεχάσει την παλιά τους κυψέλη, η νέα τους βασίλισσα έχει εκκολαφθεί και η παραφυάδα γίνεται μια αρκετά καλή και πολλά υποσχόμενη κυψέλη. Όταν, ύστερα από 5-6  μέρες, ανοίξει ο μελισσοκόμος για να εξετάσει τις νέες αυτές παραφυάδες, συνήθως εκπλήσσεται από το πλήθος των μελισσών που υπάρχουν, γιατί καθημερινά      εκκολάπτονται νέες μέλισσες από τον ώριμο πλέον γόνο.

Ο εφευρέτης αυτής της μεθόδου ο Αμερικανός μελισσοκόμος Σόμεφορντ υποστηρίζει ότι η μέθοδος είναι επιτυχής κατά 95%. Οι παραφυάδες αυτές, υπό ευνοϊκές συνθήκες, μπορούν να ανδρωθούν σε 50-60 μέρες.

Κυψέλη φυτώριο

Κυψέλη φυτώριο

Η κυψέλη φυτώριο είναι παρεμφερής με την κυψέλη <<Λαγιάν>>, τύπου δηλαδή οριζόντιας ανάπτυξης με δύναμη 20 πλαίσια τουλάχιστον. Είναι κατασκευασμένη με τέτοιον τρόπο,ώστε να χωρίζεται σε πολλά μικρά διαμερίσματα, με τη χρησιμοποίηση κάθετων διαφραγμάτων, τελείως στεγανών. Καθένα από τα διαμερίσματα έχει ιδιαίτερη είσοδο και είναι τελείως απομονωμένο από τα διπλανά διαμερίσματα.

Μέσα στην κυψέλη φυτώριο εγκαθιστούμε το φθινόπωρο ένα δυνατό μελίσσι με εκλεκτή βασίλισσα. Την κυψέλη αυτή την εφοδιάζουμε με άφθονη τροφή προς διαχείμαση και την   προφυλάσσουμε καλά για να είναι το μελίσσι ζεστό το χειμώνα και για να αρχίσει νωρίς την ανάπτυξη του γόνου. Καλό είναι να την τροφοδοτήσουμε την άνοιξη διεγερτικά.

Όταν το μελίσσι φτάσει την άνοιξη στην πλήρη του ανάπτυξη και αποκτήσει 12 τουλάχιστον πλαίσια με γόνο, τότε απομονώνουμε τη βασίλισσα με 1 πλαίσιο γόνου και1 πλαίσιο μελιού, στη μια πλευρά της κυψέλης φυτωρίου, με στεγανό διάφραγμα. Το υπόλοιπο τμήμα της κυψέλης μένει ορφανό και αρχίζει τη δημιουργία βασιλικών κελιών. Εάν δεν υπάρχει ανθοφορία, είναι απόλυτη ανάγκη να συνεχίσουμε την τροφοδότηση τουλάχιστον για 4 μέρες ακόμα για να γίνει καλή η διατροφή των βασιλικών κελιών. Μια τόσο δυνατή κυψέλη δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει καλά βασιλικά κελιά, τα οποία, αν προέρχονται από εκλεκτή βασίλισσα και τροφοδοτούνται υπό ευνοϊκές συνθήκες, θα παράγουν βασίλισσες με σφρίγος και γόνιμες.

Αφού περάσουν 10 μέρες από την απομόνωση, είναι καιρός να χωριστεί το φυτώριο σε τόσα διαμερίσματα όσα επιτρέπει η χωρητικότητα του. Σε κάθε διαμέρισμα δίνουμε 2 πλαίσια με γόνο και 1 με μέλι, φροντίζοντας να υπάρχουν 1-2 βασιλικά κελιά στο κάθε διαμέρισμα. Η επιτυχία της γονιμοποίησης της βασίλισσας εξαρτάται από την τέλεια στεγανότητα όλων των διαμερισμάτων. Εάν οι μέλισσες οποιουδήποτε διαμερίσματος επικοινωνούν με το παραπλεύρως διαμέρισμα, η βασίλισσα του ενός εκ των δύο δεν γονιμοποιείται.

Όταν οι βασίλισσες γονιμοποιηθούν και αρχίσουν να γεννούν, μεταφέρουμε τις παραφυάδες με τις νέες βασίλισσες σε χωριστές κυψέλες και χρησιμοποιούμε εκ νέου το φυτώριο, όπου βρίσκεται η παλιά εκλεκτή βασίλισσα μας, επαναλαμβάνοντας την ίδια εργασία εφόσον υπάρχουν ανθοφορίες, κηφήνες και καιρός για την ανάπτυξη των παραφυάδων πριν τον χειμώνα. Τη μικρή παραφυάδα με την παλιά βασίλισσα την ενδυναμώνουμε με γόνο από άλλες κυψέλες, ώστε σύντομα να γίνει και πάλι δυνατό μελίσσι πριν χωριστεί σε παραφυάδες. Εννοείται ότι η τροφοδότηση συντελεί πολύ στη γρηγορότερη ανάπτυξη.

Αύξηση χωρίς το σχηματισμό παραφυάδων

Αύξηση χωρίς το σχηματισμό παραφυάδων

Ένας εύκολος τρόπος με τον οποίο μπορεί κανείς να κάνει μια μέτρια αύξηση, όταν διαθέτει νέες βασίλισσες γονιμοποιημένες ή όταν μπορεί να προμηθευτεί τέτοιες από βασιλοτρόφους, είναι ο εξής τρόπος τον οποίο συνιστά ο Δρ. Μίλερ.

Επιλέγουμε 4 δυνατές κυψέλες ή, αν δεν έχουμε δυνατές, φροντίζουμε να τις δυναμώσουμε με τροφοδότηση και προσθήκη γόνου από άλλες κυψέλες.

Όταν οι 4 αυτές είναι έτοιμες, παίρνουμε από κάθε μια από τις 3 κυψέλες, 2 πλαίσια γόνου χωρίς τον πληθυσμό τους. Με αυτό τον τρόπο έχουμε 6 πλαίσια με γόνο ορφανό μέσα σε μια κυψέλη και συμπληρώνουμε τα κενά με κηρήθρες χτισμένες και με λίγο μέλι αν έχουμε. Μεταξύ των πλαισίων κρεμάμε ένα κλουβί βασίλισσας που να περιέχει μια γόνιμη βασίλισσα. Πηγαίνουμε τότε στην τέταρτη δυνατή μας κυψέλη, τοποθετούμε πάνω σε αυτή την κυψέλη τα 6 πλαίσια γόνου και τη φυλακισμένη βασίλισσα και κλείνουμε. Εντός ολίγου, οι μέλισσες του κάτω πατώματος ανεβαίνουν  μέσα από το διάφραγμα για να περιποιηθούν τον γόνο. Έπειτα από 4-24 ώρες, σηκώνουμε το πάνω πάτωμα και το τοποθετούμε σε νέα θέση. Η βασίλισσα ελευθερώνεται αυτόματα γιατί το κλουβί είναι εφοδιασμένο με φοντάν ή κάντιο, και αρχίζει να γεννά. Τον ίδιο χειρισμό μπορούμε να επαναλάβουμε ύστερα από 10-15 μέρες. Δηλαδή να παίρνουμε από από τις 3 κυψέλες 6 πλαίσια γόνου και από την τέταρτη τον πληθυσμό και να δίνουμε μια γόνιμη βασίλισσα.

Το πλεονέκτημα της μεθόδου αυτής είναι ότι δημιουργούνται, ευθύς εξαρχής, δυνατές κυψέλες και όχι παραφυάδες που έχουν ανάγκη παρακολούθησης και πολλές φορές δεν προφταίνουν να αναπτυχθούν αρκετά για μια ακίνδυνη διαχείμαση. Αντίθετα, από τις κυψέλες αυτές μπορούμε να πάρουμε σοδειά, αν η ανθοφορία αρχίζει ύστερα από 5-6 εβδομάδες.

Υπάρχουν, βεβαίως, πολλοί άλλοι τρόποι αύξησης του μελισσοκομείου με χωρισμό ή με παραφυάδες. Οι παραπάνω δόθηκαν σαν υποδείγματα, στα οποία ο ευφυής και πεπειραμένος μελισσοκόμος μπορεί να στηρίξει τους δικούς του τρόπους που θα βρει καταλληλότερους για την περιοχή του και τις ιδιαίτερες της συνθήκες.

Όταν εφαρμόζει τις δικές του μεθόδους, πρέπει να έχει υπόψη του τα εξής βασικά.

1)      Ότι τα βασιλικά κελιά πρέπει να δημιουργούνται από τις δυνατές κυψέλες, πριν το χωρισμό τους, και  όχι από τις παραφυάδες αφού αυτές χωριστούν.

2)      Ότι τα βασιλικά κελιά πρέπει να γίνονται σε εποχή ανθοφορίας .

3)      Ότι οι παραφυάδες πρέπει να γίνονται αρκετά δυνατές, και όσο το δυνατόν εγκαίρως, για να προλαβαίνουν να αναπτυχθούν πριν τον χειμώνα.

Αύξηση με χωρισμό στο τέλος της κύριας ανθοφορίας

                              Αύξηση με χωρισμό στο τέλος της κύριας ανθοφορίας

Η μέθοδος λοιπόν αυτή μας επιτρέπει να πάρουμε την κύρια σοδειά και ύστερα να κάνουμε μια αύξηση μέχρι 75%, ανανεώνοντας συγχρόνως και όλες τις βασίλισσες μας. Είναι πολύ απλή μέθοδος και κατάλληλη για τους πολυάσχολους μελισσοκόμους ή για αυτούς που έχουν περιφερειακά μελισσοκομεία, απομακρυσμένα  από την κατοικία τους.

Μια περίπου βδομάδα πριν την λήξη της μεγάλης ανθοφορίας προβαίνουμε στον τρύγο και απαλλάσσουμε τις κυψέλες από τα πατώματα. Αφήνουμε ορφανές τότε όλες τις κυψέλες για να δημιουργήσουν βασιλικά κελιά. Οι συνθήκες για τη βασιλοτροφία κατά την εποχή αυτή είναι ιδεώδεις γιατί υπάρχει άφθονος πληθυσμός, άφθονος γόνος, πολλές μέλισσες μικρής ηλικίας, μέλι και γύρη άφθονη, νέκταρ εξακολουθεί να έρχεται αρκετό από τους αγρούς, ενώ πολλοί και ζωηροί κηφήνες εξασφαλίζουν τη γρήγορη και καλή γονιμοποίηση των νέων βασιλισσών.

Δέκα μέρες μετά, τα βασιλικά κελιά είναι ώριμα και τότε χωρίζουμε όλες τις κυψέλες στα δύο, μεταφέροντας το μισό του γόνου και του πληθησμού σε νέα τοποθεσία, και φροντίζοντας να έχει το κάθε τμήμα ένα τουλάχιστον καλό βασιλικό κελί. Προτιμότερο να έχει δύο ή περισσότερα.

Ο Τάουνσεντ δεν δίνει περισσότερες πληροφορίες αλλά μπορεί κανείς να προσθέσει τα εξής:

1)      Κατά την ημέρα του χωρισμού να γίνει προσεκτική διαλογή όλων των βασιλικών κελιών και να αφεθούν τα καλύτερα.

2)      Εάν υπάρχουν κυψέλες με ανεπιθύμητες βασίλισσες, να μην χρησιμοποιηθύν τα δικά τους βασιλικά κελιά, αλλά να καταστρέψουμε και να δώσουμε σε αυτές κελιά από εκλεκτές βασίλισσες.

3)      Να τροφοδοτήσουμε τις κυψέλες μετά το χωρισμό ή να τις μεταφέρουμε σε τοποθεσία που έχει καλή φθινοπορινή ανθοφορία.

Μέθοδος του Ε. Αλεξάντερ

Μέθοδος του Ε. Αλεξάντερ

Η μέθοδος αυτή μοιάζει πολύ με την μέθοδο Ντεμαρί, διαφέρει όμως ως προς το ότι έχει σκοπό όχι μόνο την πρόληψη της σμηνουργίας αλλά και την καλύτερη ανάπτυξη του μελισσιού.

Όταν το μελίσσι φτάσει στην πλήρη ανάπτυξη του και πριν αρχίσει να δείχνει τάση προς σμηνουργία, βρίσκουμε τη βασίλισσα την οποία, μαζί με το πλαίσιο του γόνου στο οποίο βρίσκεται, τοποθετούμε στο κέντρο μιας κυψέλης που περιέχει 9 χτισμένες ή άχτιστες  (κατά προτίμηση όμως χτισμένες). Η νέα αυτή κυψέλη, όπως και στη μέθοδο Ντεμαρί, τοποθετείται στη θέση της παλιάς. Επάνω σε αυτή μπαίνει ένα διάφραγμα βασίλισσας και κατόπιν ο άνευ βασίλισσας γόνος της αρχικής κυψέλης.

Αφού περάσουν 5 ημέρες, όλος ο ασφράγιστος γόνος στο πάνω πάτωμα έχει σφραγιστεί. Εάν βρούμε βασιλικά κελιά σε αρχικό στάδιο, χωρίζουμε αμέσως το επάνω πάτωμα και το τοποθετούμε παραπλεύρως της παλιάς, με την είσοδο προς την ίδια διεύθυνση.

Εάν δεν βρούμε βασιλικά κελιά, προτιμότερο είναι να πραγματοποιήσουμε το χωρισμό ύστερα από άλλες 5 ημέρες. Όταν γίνει ο χωρισμός, δίνουμε στο άνευ βασίλισσας τμήμα ένα εκλεκτό βασιλικό κελί (αφού καταστρέψουμε τα κελιά τα οποία έχτισαν) ή -αν έχουμε- μια γόνιμη βασίλισσα, 24 ώρες μετά το χωρισμό.

Η κάθε μια από τις δύο κυψέλες φτάνει πάλι στην πλήρη ανάπτυξη εντός 60 περίπου ημερών και τότε, εάν μεν προτιμάμε να κάνουμε αύξηση, τις αφήνουμε ως έχουν, αλλιώς τις ενώνουμε με τη μέθοδο τη μέθοδο του χαρτιού αφού αφαιρέσουμε την παλιά βασίλισσα.

Περιορίζουμε τότε την νέα βασίλισσα στο κάτω πάτωμα με διάφραγμα βασίλισσας, πάνω από το οποίο τοποθετούμε το άνευ βασίλισσας γόνο και όσα πατώματα χρειάζονται.

Με την μέθοδο αυτή πετυχαίνουμε τέσσερα πράγματα:

1)      Την αποφυγή της σμηνουργίας

2)      τη δημιουργία μιας πολύ δυνατής κυψέλης

3)      την ανανέωση της βασίλισσας και

4)      μια καλή σοδειά

Εκείνο που μας διδάσκει η μέθοδος αυτή και το οποίο πρέπει να προσέξουμε είναι ότι ο γόνος δεν χωρίζεται κατευθείαν σε νέα κυψέλη, όπως συνηθίζεται, αλλά τοποθετείται πάνω από τον εμβρυοθάλαμο με διάφραγμα βασίλισσας.

Εάν χωριζόταν κατευθείαν σε νέα κυψέλη και νέα θέση, το μεγαλύτερο μέρος των ενήλικων μελισσών θα επέστρεφε στην παλιά κυψέλη και θα υπήρχε κίνδυνος να παραμεληθεί και να χαθεί αρκετός γόνος μικρής ηλικίας στο χωριζόμενο τμήμα, λόγω εγκατάλειψης και ελλιπούς διατροφής.

Ενώ όταν το χωριζόμενο τμήμα παραμείνει επάνω στην ίδια κυψέλη, πάνω από το διάφραγμα, όλος ο γόνος εξακολουθεί να λαμβάνει την ίδια περιποίηση που είχε πρώτα και όταν περάσουν 5 μέρες και σφραγιστεί, τότε μπορούμε να προβούμε άφοβα στο χωρισμό.

Φαινομενικά αίτια της σμηνουργία

Εποχή της σμηνουργίας και και φυσικοί νόμοι που τη διέπουν

Η εποχή της φυσικής σμηνουργίας δεν είναι καθορισμένη και ποικίλλει ανάλογα με την περιοχή. Συνήθως συμπίπτει με την πλήρη ανάπτυξη του μελισσιού και, κατά συνέπεια, στα μεν θερμά κλίματα είναι πρώιμη, στα δε ψυχρά όψιμη.

                                                Φαινομενικά αίτια της σμηνουργίας

Αν και δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποιοι είναι οι νόμοι που διέπουν τη σμηνουργία,μπορούμε να μελετήσουμε και να βρούμε τουλάχιστον τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτή διενεργείτε. Οι μέχρι σήμερα παρατηρήσεις των φυσιοδιφών και των μελισσοκόμων, όπως και των πειραματικών σταθμών, απέδειξαν ότι υπάρχουν διάφορες τέτοιες συνθήκες, μια ή περισσότερες από τις οποίες προκαλούν τη σμηνουργία. Τις συνθήκες αυτές,που θεωρούνται αιτίες αυτού του φαινομένου, θα εξετάσουμε τώρα σε έκταση.

Η μελέτη τους θα μας καθοδηγήσει σχετικά με το πως πρέπει να χειριζόμαστε τις κυψέλες μας πριν και κατά τη διάρκεια της εποχής της σμηνουργίας, ώστε κρατώντας τη σμηνουργία σε ύφεση, να αναγκάσουμε το μελίσσι να στρέψει την προσοχή και την δραστηριότητα του στην αποταμίευση μελιού.

Οι συνθήκες λοιπόν υπό τις οποίες διενεργείται η σμηνουργία και οι οποίες θεωρούνται οι κυριότερες αιτίες της, είναι οι εξής:

1)      Πληθωρισμός, δηλαδή υπερβολική αύξηση του πληθυσμού της κυψέλης.

2)      Μικρή κυψέλη ή έλλειψη επαρκούς χώρου για την ανάπτυξη του γόνου.

3)      Έλλειψη επαρκούς χώρου για την αποταμίευση του μελιού, κατά την διάρκεια ισχυρής ανθοφορίας.

4)      Κληρονομικότητα

5)      Ύπαρξη μεγάλου αριθμού νεαρών μελισσών και η παρουσία πολλών κηφήνων.

6)      Έλλειψη επαρκούς αερισμού.

7)      Υπερβολικός καύσωνας.

8)      Παρατεταμένη κακοκαιρία κατά τη διάρκεια της ισχυρής ανθοφορίας.

9)      Περίπτωση αντικατάστασης της βασίλισσας κατά την εποχή της ανθοφορίας.

Αποσυμφόρηση του πληθησμού με την προσθήκη 2ου εμβρυοθάλαμου

Αποσυμφόρηση του πληθησμού με την προσθήκη 2ου εμβρυοθάλαμου

Στις όπου η σμηνουργία δεν είναι εντατική, την προλαμβάνουμε και συγχρόνως αποκτάμε δυνατά μελίσσια με την προσθήκη επάνω στον εμβρυοθάλαμο ενός δεύτερου πατώματος, ομοίου μεγέθους, το οποίο περιέχει χτισμένες κηρήθρες, κατά προτίμηση παλιές. Όταν προστεθεί το δεύτερο πάτωμα, οι μικρής ηλικίας μέλισσες ανεβαίνουν εκεί και αυτό συντελεί στην αυτόματη αποσυμφόρηση (ξαλάφρωμα) του κάτω πατώματος και την προσωρινή υποχώρηση της επιθυμίας για σμηνουργία. Άλλωστε, η βασίλισσα όταν συμπληρώσει τις κηρήθρες του κάτω πατώματος με γόνο και στεναχωρηθεί από χώρο, ανεβαίνει στο πάνω πάτωμα όπου βρίσκει άφθονο χώρο και μαύρες κηρήθρες, μέσα στις οποίες αρέσκεται να γεννά κατά την εποχή αυτή, ενώ αποφεύγει τις λευκές νεοχτισμένες κηρήθρες.

Ο λόγος αυτής της προτίμησης κατά πάσα πιθανότητα είναι ότι οι μαύρες κηρήθρες είναι θερμότερες από τις νεόχτιστες, επειδή έχουν επενδυθεί με διάφορα στρώματα από τα κουκούλια του γόνου που ανατράφηκε μέσα σε αυτές.

Σε περίπτωση που δεν ανεβαίνει στο πάνω πάτωμα (και αυτό συμβαίνει πολλές φορές, όταν το επάνω μέρος των κηρηθρών του κάτω πατώματος είναι γεμάτο με σφραγισμένο μέλι ή όταν ο γόνος δεν φτάνει έως επάνω στο πλαίσιο, εξαιτίας ελαττωματικότητας της κηρήθρας), για να την προσελκύσουμε επάνω, ανεβάζουμε στο πάνω πάτωμα 1,2 ή και 3 πλαίσια με γόνο, από το κάτω πάτωμα, ανάλογα με τη δύναμη της κυψέλης, συμπληρώνοντας τα κενά του κάτω πατώματος με χτισμένες κηρήθρες. Εάν δεν έχουμε χτισμένες αλλά μόνο φύλλα τεχνητών κηρηθρών, δεν τα τοποθετούμε μεταξύ του γόνου στο κάτω πάτωμα, αλλά στα πλάγια, με την τελευταία χτισμένη κηρήθρα. Εφόσον η βασίλισσα εξακολουθεί να προτιμά το κάτω πάτωμα και παραμελεί το επάνω εμείς εξακολουθούμε κάθε 15 περίπου μέρες να ανεβάζουμε γόνο επάνω και να κατεβάζουμε κενές κηρήθρες κάτω.

Εάν η βασίλισσα είναι νέα και γόνιμη, μπορεί να συμπληρώσει 12-15 πλαίσια με γόνο και στα δύο πατώματα. Όσο όμως προχωρεί η εποχή, κουράζεται και λιγοστεύει το γόνο. Τότε οι κηρήθρες του επάνω πατώματος γεμίζονται με μέλι, εφόσον εκκολάπτεται ο γόνος, η δε βασίλισσα περιορίζεται πάλι στο κάτω πάτωμα. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που η βασίλισσα δεν εννοεί να εγκαταλείψει το επάνω πάτωμα και παραμελεί το κάτω. Τότε υπάρχει κίνδυνος να περιέχουν οι κηρήθρες του επάνω πατώματος πολύ γόνο κατά την εποχή του τρύγου, πράγμα αρκετά δυσάρεστο.

Για να αποφύγουμε αυτό, πρέπει να παρεμβάλουμε μεταξύ των δύο πατωμάτων ένα διάφραγμα βασίλισσας, αφού βεβαίως κατεβάσουμε τη βασίλισσα στο κάτω πάτωμα.

Αυτό πρέπει να γίνει 3 τουλάχιστον εβδομάδες πριν το τέλος της ανθοφορίας, για να προφτάσει να    εκκολαφθεί όλος ο γόνος του πάνω πατώματος πριν τον τρύγο.

Η δημιουργία λοιπόν άφθονου χώρου, με την προσθήκη ενός δεύτερου πατώματος, όπου είναι η φυσική του θέση. Με αυτόν τον τρόπο, ο εμβυοθάλαμος ανακουφίζεται σημαντικά και η βασίλισσα δεν σταναχωριέται με την επέκταση του γόνου της. Εάν η βασίλισσα είναι νέα και με σφρίγος, γεμίζει με γόνο όλες τις κηρήθρες του κάτω πατώματος, από επάνω έως κάτω και από τη μια πλευρά έως την άλλη, προς μεγάλη χαρά του μελισσοκόμου, ο οποίος γνωρίζει ότι ο γόνος αυτός είναι η καλύτερη εγγύησηγια την επιτυχία της αναμενόμενης σοδειάς.

Αποσυμφόρηση με την μέθοδο του Άγγλου Σνέλκγροβ

Αποσυμφόρηση με την μέθοδο του Άγγλου Σνέλκγροβ

Η μέθοδος αυτή είναι μια ευφυής και αποτελεσματική μέθοδος για την παρεμπόδιση της σμηνουργίας και κατά συνέπεια την αύξηση της παραγωγής. Για την εφαρμογή της χρησιμοποιείται κυψέλη <<Στάνταρ>> με δυο σώματα και απαιτείται μια ειδική <<σανίδα διαχωρισμού>>, της οποίας οι λεπτομέρειες φαίνονται καθαρά στο σχεδιάγραμμα.

Η μέθοδος Σνέλγκροβ, όπως και η μέθοδος Ντεμαρί, εφαρμόζεται κυρίως για την πρόληψη της σμηνουργίας. Μπορεί όμως να εφαρμοστεί και κατασταλτικά στα μελίσσια που έχουν ήδη προχωρημένα κελιά.

Η προληπτική εφαρμογή της μεθόδου γίνεται ως εξής:

Όταν η κυψέλη φτάσει στην πλήρη ανάπτυξή της και πριν αρχίσει να τρέφει βασιλικά κελιά, χωρίζουμε τις κηρήθρες και στο μεν κάτω σώμα αφήνουμε ένα πλαίσιο με νέο γόνο και τη βασίλισσα συμπληρώνοντας με όσες άλλες κηρήθρες δεν έχουν γόνο. Στο πάνω πάτωμα συγκεντρώνουμε όλα τα άλλα πλαίσια γόνου με τον πληθυσμό του, τοποθετώντας στο κέντρο το γόνο μικρής ηλικίας. Στο πάνω πάτωμα πρέπει να υπάρχει άφθονο μέλι και γύρη,γιατί πρόκειται εκεί να δημιουργηθεί νέα βασίλισσα. Αφού τακτοποιήσουμε στο κάτω πάτωμα, πάνω από αυτό την αποθήκη και επάνω από την αποθήκη το δεύτερο πάτωμα με τον ορφανό γόνο.

Με αυτή την διάταξη αφήνουμε την κυψέλη για τρεις ημέρες για να ανέβουν στο επάνω πάτωμα, όπου είναι ο γόνος, οι τροφοί-μέλισσες, γιατί αυτές μας χρειάζονται εκεί για να κάνουν καλά βασιλικά κελιά. Όταν περάσουν οι τρεις ημέρες, είναι καιρός να προβούμε στο δεύτερο χειρισμό, με τον οποίο θα κατορθώσουμε να χωρίσουμε εντελώς τις τροφούς-μέλισσες στο επάνω πάτωμα και τις συλλέκτριες στο κάτω. Με αυτόν το χωρισμό σταματά κάθε πόθος για σμηνουργία και τον πετυχαίνουμε με τη χρησιμοποίηση της ειδικής <<σανίδας διαχωρισμού>>.

Η σανίδα αυτή κατασκευάζεται από φύλλο κοντραπλακέ, όμοιου πλάτους και μήκους με το εσωτερικό καπάκι της κυψέλης. Γύρω γύρω στις άκρες της σανίδας υπάρχει ένα τελάρο 3 περίπου εκατοστών πλάτους και 1 ½  εκ. Πάχους, και στο επάνω μέρος και στο κάτω. Στις τρεις πλευρές των τελάρων και στο μέσο ακριβώς, κόβουμε σφηνοειδή κομμάτια του τελάρου, πλάτους λίγων εκατοστών στο έξω μέρος, τα οποία κομμάτια όταν αφαιρεθούν σχηματίζουν είσοδο.

Στο μέσο της σανίδας υπάρχει άνοιγμα ακαθόριστου μεγέθους, το οποίο σκεπάζουμε με λεπτό συρματόπλεγμα για να επιτρέπει στη ζέστη της κάτω κυψέλης να ανεβαίνει επάνω.

Ας δούμε τώρα πως χρησιμοποιείται η σανίδα αυτή τρεις ημέρες μετά τον πρώτο χειρισμό:

Σηκώνουμε το επάνω πάτωμα, τοποθετούμε τη <<σανίδα διαχωρισμού>> μεταξύ αυτού και της αποθήκης. Η σανίδα τοποθετείται με την πλευρά της, που δεν έχει είσοδο, προς τα εμπρός. Αφήνουμε τώρα ανοιχτή την είσοδο 1, ενώ όλες οι άλλες είναι κλειστές. Από την είσοδο αυτή θα εξέλθουν όλες οι συλλέκτριες του επάνω πατώματος και θα επιστρέψουν στην κάτω είσοδο της κυψέλης, την οποία γνωρίζουν. Εκείνες που θα επιστρέψουν στην είσοδο 1 θα είναι μόνο η μικρές σε ηλικία μέλισσες, οι  οποίες δεν γνωρίζουν την κάτω είσοδο. Η επάνω κυψέλη λοιπόν απογυμνώνεται από όλο τον ενήλικο πληθυσμό της, ο οποίος προστίθεται στην κάτω κυψέλη. Η βασίλισσα στο κάτω πάτωμα εξακολουθεί το γόνο με πολύ αργό ρυθμό, πράγμα το οποίο αποσοβεί τον κίνδυνο της σμηνουργίας και εάν το μελίσσι είναι πολυπληθές, οι μέλισσες ανεβαίνουν αμέσως στην αποθήκη και αρχίζουν να αποθηκεύουν εκεί το μέλι. Στο επάνω πάτωμα, όπου είναι ο ορφανός γόνος, οι νεαρές μέλισσες αρχίζουν κελιά αντικατάστασης, νέες μέλισσες συνεχώς εκκολάπτονται από το σφραγισμένο γόνο, ενώ η θερμοκρασία και όλες οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για την καλή διατροφή και ανάπτυξη των βασιλικών κελιών.

Μέσα σε λίγες όμως μέρες, αρκετός πληθυσμός του επάνω πατώματος φτάνει στην ηλικία της συλλέκτριας, οπότε προβαίνουμε στον τρίτο χειρισμό:

Κλείνουμε την είσοδο 1 και ανοίγουμε τη 2, η οποία βρίσκεται ακριβώς κάτω από την 1,ταυτόχρονα, ανοίγουμε την είσοδο 3. Με τον τρόπο αυτό κατορθώνουμε ώστε όλες οι συλλέκτριες, οι οποίες θα εξέλθουν από την είσοδο 3, επιστρέφοντας να εισέλθουν από την νέα είσοδο 2. Αλλά η 2 θα τις οδηγήσει στην αποθήκη του κάτω πατώματος, όπου ακριβώς τις χρειαζόμαστε,και έτσι θα προστεθούν στη δύναμη της κάτω κυψέλης. Την είσοδο 2 θα χρησιμοποιούν από εδώ και πέρα οι συλλέκτριες αυτές.

Ύστερα από άλλες επτά ημέρες θα παρατηρήσουμε ότι ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός νέων συλλεκτριών του επάνω πατώματος αρχίζει να μπαινοβγαίνει από την είσοδο 3.

Τότε προβαίνουμε στον τέταρτο χειρισμό:

Κλείνουμε την είσοδο 3 και ανοίγουμε την 4, η οποία βρίσκεται ακριβώς κάτω από την 3, συγχρόνως ανοίγουμε και την είσοδο 5. Οι συλλέκτριες, οι οποίες θα εξέρχονται από την 5, επιστρέφοντας θα εισέλθουν από την 4 που θα τις οδηγήσει στην αποθήκη του κάτω πατώματος και έτσι θα προστεθούν και αυτές στη δύναμη της κάτω κυψέλης. Από δω και πέρα, οι μέλισσες αυτές θα χρησιμοποιούν την είσοδο 4.

Με την συνεχή αφαίμαξη της επάνω κυψέλης από τον πληθυσμό της των συλλεκτριών, αποσοβείται εντελώς το ενδεχόμενο της εξόδου σμήνους και επειδή η κυψέλη αυτή δεν αισθάνεται πλέον την ανάγκη να σμηνουργήσει, μόλις εκκολαφτεί η πρώτη βασίλισσα, θα την αφήσουν οι μέλισσες να καταστρέψει όλες τις αντιπάλους της και κατά τον τρόπο αυτό απαλλάσσεται ο μελισσοκόμος από τον κόπο να βρει αυτός και να καταστρέψει τα βασιλικά κελιά. Στη συνέχεια, η νέα βασίλισσα θα πετάξει από την είσοδο 5, θα συναντηθεί με κηφήνα και σύντομα θα αρχίσει να γεννά. Όπως θα προσέξει ο αναγνώστης, η είσοδο 5 βρίσκεται στο πίσω μέρος της κυψέλης και συνεπώς η βασίλισσα επιστρέφει από την γαμήλια πτήση της, βρίσκει την είσοδο ασφαλέστερη, παρά εάν αυτή ήταν στο μπροστινό μέρος ή και στα πλάγια, οπότε θα μπορούσε να παραπλανηθεί από το ζωηρό πέταγμα των μελισσών στην είσοδο της κάτω κυψέλης και να φονευθεί.

Καλό όμως είναι να τοποθετήσει ο μελισσοκόμος κάτω από την είσοδο 6 ένα κινητό τετράγωνο ξυλαράκι ή τεμάχιο λαμαρίνας, χρωματισμένο με ζωηρό χρώμα, για να προσανατολίζεται ευκολότερα η νέα βασίλισσα  όταν κάνει τις δοκιμαστικές πτήσεις και όταν επιστρέφει από τη γαμήλια πτήση της.

Ας ρίξουμε τώρα πάλι ένα βλέμμα στην κάτω κυψέλη. Η κυψέλη αυτή δέχθηκε όλη τη δύναμη των συλλεκτριών του σμήνους και άρχισε αμέσως να εργάζεται στις αποθήκες. Λόγω του μεγάλου περιορισμού της φωλιάς του γόνου σε 1 ή 2 πλαίσια, ελάχιστο μέλι καταναλώθηκε για τη διατροφή του γόνου. Άλλωστε επειδή ο πληθυσμός απαρτίζεται κατά το μέγιστο μέρος του από μεγάλης ηλικίας μέλισσες, η κυψέλη αυτή δεν σμηνουργεί, όσο δυνατό και αν είναι το σμήνος, αρκεί να προσθέτουμε όσες αποθήκες χρειάζεται για την αποταμίευση του μελιού.

Όταν η ανθοφορία τελειώσει, εάν μεν θέλουμε να κάνουμε αύξηση, χωρίζουμε την επάνω κυψέλη σε νέα βάση, αλλιώς την ενώνουμε με την κάτω, και με τον τρόπο αυτό γίνεται αυτόματα και ανανέωση της βασίλισσας.

Η μέθοδος Σνέλγκροβ εφαρμόζεται και κατασταλτικά, δηλαδή όταν δεν προλαβαίνουμε την έναρξη βασιλικών κελιών.

Ο τρόπος της εφαρμογής της μεθόδου στην περίπτωση αυτή είναι ο εξής:

Ξεχωρίζουμε τα πλαίσια κατά τον ακόλουθο τρόπο. Στο επάνω σώμα όλο το γόνο, με τη βασίλισσα, τα βασιλικά κελιά  και τον πληθυσμό. Στο κάτω σώμα,όλα τα πλαίσια τα οποία δεν έχουν γόνο, με τον πληθυσμό τους, στη δε μέση ένα πλαίσιο με γόνο σφραγισμένο ή έστω και ασφράγιστο, αλλά προχωρημένης ηλικίας, χωρίς καθόλου αβγά ή σκουλήκια μικρής ηλικίας. Μεταξύ των δυο σωμάτων παρεμβάλλουμε μια αποθήκη, μεταξύ δε του κάτω σώματος και της αποθήκης διάφραγμα βασίλισσας.

Την επόμενη ημέρα παρεμβάλλουμε μεταξύ του πάνω σώματος και της αποθήκης τη <<σανίδα διαχωρισμού>> και συγχρόνως ανοίγουμε την είσοδο 5 της <<σανίδας διαχωρισμού>>. Οι συλλέκτριες που θα εξέλθουν από την είσοδο αυτή θα επιστρέψουν στην κύρια είσοδο της κάτω κυψέλης. Η δύναμη του επάνω πατώματος εξασθενεί σημαντικά, γιατί χάνει όλο τον πληθυσμό της των συλλεκτριών, ο πόθος τον οποίο είχε προς σμηνουργία σταματάει και οι μέλισσες καταστρέφουν τα βασιλικά κελιά.

Πέντε μέρες αργότερα, κλείνουμε την είσοδο 5 και ανοίγουμε την από κάτω από αυτήν είσοδο 6 και την 3.Οι μέλισσες θα εξέλθουν από την είσοδο 3, αλλά επιστρέφοντας θα εισέλθουν από την 6, η οποία θα τις οδηγήσει στην αποθήκη του κάτω σώματος. Το επάνω σώμα, όταν χάσει και τον πληθυσμό αυτό,παύει να επιθυμεί τη σμηνουργία, και αν προηγουμένως δεν κατέστρεψε τα βασιλικά κελιά, τώρα ασφαλώς θα τα καταστρέψει.

Την έβδομη ημέρα, όταν βεβαιωθούμε ότι οι μέλισσες κατέστρεψαν τα βασιλικά κελιά, μεταφέρουμε στο κάτω πάτωμα τη βασίλισσα με το πλαίσιο επάνω στο οποίο θα την βρούμε και όλο το πληθυσμό του μαζί. Συνήθως οι ορφανές μέλισσες της κάτω κυψέλης δέχονται τη βασίλισσα,χωρίς να είναι ανάγκη να την περιορίσουμε στο κλουβί. Στο επάνω σώμα, όπου οι μέλισσες έγιναν τώρα ορφανές, θα αρχίσουν να δημιουργούν νέα βασιλικά κελιά αντικατάστασης.

Δεκατέσσερις ημέρες μετά τη μεταφορά της βασίλισσας κλείνουμε την είσοδο 3 και ανοίγουμε την είσοδο 4 καθώς και την 1, για να προσθέσουμε στην κάτω κυψέλη τις νέες συλλέκτριες της επάνω. Από την είσοδο 1 θα εξέλθει έπειτα από μερικές ημέρες για γονιμοποίηση και η νέα βασίλισσα.

Η επιτυχία της μεθόδου αυτής για την καταστολή της σμηνουργίας εξαρτάται από το σύντομο διαχωρισμό των συλλεκτριών-μελισσών από τις τροφούς. Γιαυτό ο πρώτος χειρισμός δεν πρέπει να γίνει με κακοκαιρία ή σε προχωρημένη ώρα της ημέρας, αλλά με τις μεσημβρινές ώρες με ωραίο καιρό, όταν οι μέλισσες πετούν εντατικά.